yönetmenliğini
patricia riggen 'in yaptığı muazzam film. filmi biraz önce kapattım ve uzun zamandır bu denli duygu yoğunluğu yaşadığımı hatırlamıyorum. ilk bir saatlik sürecinde büyük bir öfke, patronlara, devlete, tanrıya ama son bir saati ise koca bir umut. madencilerin o güzel yüreği umutla dolan ailelerinden biri gibi hissettim desem çok da abartmış olmam. mutluluktan gözümden yaş geldiği tek film oldu sanırım, ne güzel şeymiş yaşamak ölümü arkada bırakıp da. filme dair en önemli söyleyeceğim ise gerçek bir millet nasıl olunur bunun örneğini tamamen veriyor. biz soma'da millet olma hakkımızı kaybetmişiz buna gerçekten emin oldum. 33 insan için bütün dünya'yı seferber eden küçük bir ülke şili, ve 300 insanını gömüp üstüne koca bir bardak su içen türkiye, ben herkesten önce kendimden utandım kendi adıma söylüyorum yazıklar olsun en başta bana.